Kilka słów o anoreksji 

W dzisiejszych czasach  w telewizji, Internecie czy prasie hołduje kult szczupłości, co ma bardzo duży wpływ na to, że wiele nastolatków, a nawet dzieci, wpada w sidła anoreksji. Jest to choroba śmiertelna, ( ale możliwa do wyleczenia) obarczoną największym ryzykiem śmierci spośród wszystkich zaburzeń psychicznych (umiera na nią od 10 do 20 proc. chorych).

 Anoreksja izoluje chorujących, sprawia, że są samotni i nieszczęśliwi. Grupą wiekową największego ryzyka jest młodzież w wieku 13–18 lat (głównie dziewczęta), ale przeglądając ostatnie doniesienia naukowe, wskazują, że tendencja wiekowa obniża się do 9–12-lat.

       

  Anoreksja oznacza paniczny lęk przed przybraniem na wadze, choćby jednego kilograma. Osoby chore mają obsesję na punkcie swojej sylwetki. Objawia się to ogromnymi problemami z jedzeniem, a przede wszystkim ze zniekształceniem postrzegania samego siebie. Cały czas mają wrażenie, że są grubi, nawet, jeśli są już niebezpiecznie szczupli. 

Chorobę można podejrzewać u osoby, która odczuwa silny lęk przed przybraniem na wadze, nieprawidłowo ocenia wygląd swojej sylwetki i wymiary ciała, nie przejmuje się skutkami gwałtownego spadku wagi, jada samotnie, oszukuje na temat liczby i wielkości spożytych posiłków, ciągle uprawia intensywne ćwiczenia fizyczne, bardzo często mówi o jedzeniu, kaloriach, zawartości tłuszczu w pożywieniu, a jej BMI wynosi mniej niż 17,5. 

Osoby chore na anoreksję często stosują środki tamujące łaknienie, przeczyszczające i moczopędne. Warto pamiętać, że takie osoby będą najczęściej zaprzeczać, że dzieje się coś złego, i przekonywać, iż jej działania to przejaw zdrowego trybu życia czy też dążenia do uzyskania optymalnego wyglądu.

Anorektycy potrzebują natychmiastowego leczenia, aby jak najszybciej uzyskać równowagę w zaburzeniach odżywiania. Jeśli widzisz, że twój przyjaciel, kolega lub członek rodziny może mieć anoreksję, musisz mu pomóc. Nie zwlekaj! Osoby takie powinny być leczone przez lekarzy specjalistów od zdrowia psychicznego oraz dietetyków. Terapia indywidualna jest niezbędna, ale równie ważne jest wsparcie przyjaciół i rodziny.


Na koniec zapraszam Was do obejrzenia filmu, historii Agaty, która opowiada o swoich przeżyciach z anoreksją. Zobaczcie koniecznie: